Dit ben ik...op mijn lievelingsplek...bij de zee

Ik ben Esther, 56 mét leesbril. Zo stel ik mij altijd voor...

Ik woon in Leeuwarden en mijn eigenwijze dochter(20) woont in de buurt. Om de week is mijn bijzondere zoon(24) bij mij thuis.
Ons leven is nooit saai.
Ik ben een groot fan van het wad, de zee, de geur van vers gemaaid gras, van omweggetjes en van vuurtjes stoken. Uitdagingen ga ik niet uit de weg.
Ik ben creatief en hou ervan om mooie dingen te creëren.
Schrijven is altijd al een passie geweest en ben ik, door de jaren heen, altijd blijven doen. Ik heb 5 (kinder)boeken geschreven en heb op meerdere sites gepubliceerd.
Mijn boeken zijn allemaal voor een groot deel autobiografisch en daarom zo 'mij'... Ik ben mijn boeken.
Naast schrijver ben ik ook leerkracht.

Ik heb meer dan 25 jaar ervaring in het onderwijs als leerkracht van groep 1/2.
Dit doe ik nog steeds met veel plezier.
Maar ik merkte ook dat ik méér wilde.
Meer geven dan dat ik in mijn werkende uren kon.
Ik geniet nu ook van het individueel begeleiden van kinderen.
Ik wil talenten laten bloeien en de beste en leukste kant van kinderen benadrukken of tevoorschijn halen.

Mijn zorgintensieve zoon heeft mij als ouder én als mens ook heel wat geleerd. Hij kijkt met een prachtige 'open blik 'de wereld in en heeft geen oordelen. Over niemand. Zelfs niet over zichzelf.
Mooier kan bijna niet.

Na goed nadenken en vooral door 'mijn hart te volgen' besloot ik om mijn 'Bureautje van Niks' te starten.
Ik heb die naam gekozen omdat ik steeds bleef aanlopen tegen protocollen, regels en verwachtingen van mensen.
En met verwachtingen komen teleurstellingen.
Ik geloof erin dat we terug moeten naar de basis, naar niks.
Iedereen kan iets, niemand kan niets.

De twee mooiste complimenten die ik ooit kreeg waren van een orthopedagoog die in mijn groep kwam kijken die zei: "Jij hebt je vleugeltjes nooit afgedaan..." en de ander was van een vijf-jarige hoogbegaafde kleuter uit mijn groep die zei: "Jij kunt echt in ons hoofd kijken"

Ik hoop mijn vleugeltjes altijd te houden en mijn blik te bewaren!

Moeders zonder grenzen

Een boek over, ogenschijnlijk, twee gewone jongens, maar niets is minder waar. Door hun fysieke en mentale beperkingen hebben ze voortdurend zorg nodig. Via email uitwisselingen schrijven ik en een mede-moeder over onze onmacht, verdriet, angst én blijdschap. Een eerlijk boek vol humor over het loodzware, complexe, bijzondere en geweldige leven met onze zorgintensieve kinderen.

"Ik ben niet gekomen waar ik ben met Joris door me aan alle regels te houden. Ja, we willen genegeerd worden maar soms vestig ik ook juist zo de aandacht op mezelf. Ik lap soms alle regels aan mijn laars en doe gewoon wat ik goed acht voor Joris, ongeacht of het kan, mag of verstandig is. Ik vecht als een moederleeuw voor haar welpjes. Ik zal altijd regels breken als dit mij of mijn kinderen verder zal helpen. Dat is geen rebelleren, het heet beschermen. Al voelt het soms als vechten".

"Ooit heb ik gelezen dat je ze niet los hoeft te laten, je moet gewoon anders vasthouden. En dat doe ik. Ik houd hem anders vast en geef hem stukje bij beetje meer vrijheid. Maar altijd is er die hand van mij. Altijd!"

"Wel weet ik dat ik vast wel een gerimpeld gezicht zal hebben. Niet alleen door 10 jaar Tropenzon maar ook door Joris. Door alle tegenslagen, het verdriet, de zorgen. Maar ook van alle lol, ongecompliceerde pret en liefde. Dit alles heeft zich allemaal verzameld rond mijn ogen en in mijn gezicht. Lijntjes en tekeningen waar ik eigenlijk gewoon heel trots op ben!".

Fragmenten uit: Moeders zonder grenzen

EHBS, Eerste hulp bij scheiding

EHBS is een verwerkboek voor jonge kinderen die te maken krijgen met een scheiding. Het is een kleurrijk boek met verdriet, humor en (ver)werkopdrachten.

"Ik ben Puck. Ik ben negen jaar en ik baal soms enorm. Mijn vader en moeder zijn gescheiden, snap jij dat? Scheiden? Nou, ik niet. Ik vind het maar een stom gedoe".

"Ik vind het soms zó moeilijk. De ene kant van mijn hoofd zegt dat papa de liefste is. De andere kant van mijn hoofd zegt dat mama de liefste is. Ik weet niet wat ik daarmee moet. Mijn hoofd lijkt soms wel te ontploffen. Ik kan gewoon niet kiezen"

"Ik heb een plank in mijn kamer. Mijn geluksplank. Daar verzamel ik al mijn geluk op".

"Soms heb ik er zo genoeg van, van dat gedoe. Écht, die grote mensen maken overal een probleem van. Van de week zag ik in de supermarkt een briefje hangen: GRATIS AF TE HALEN, nest jonge poesjes. Misschien is dat niet eens zo'n gek idee. Ik hang ook zo'n briefje op: GRATIS AF TE HALEN, twee ouders"

Fragmenten uit: EHBS

Raar is zo gek nog niet

Niet iedereen is hetzelfde. Gelukkig niet. Toch is dat 'anders zijn' vaak heel lastig.
Je zou wel willen praten maar je vindt de woorden niet.
Je zou wel willen lopen maar je benen werken niet mee.
Je zou wel....
Je zou zoveel willen maar dat lukt gewoon niet altijd.
Maar soms, soms kom je op een plek waar nog meer 'andere' mensen zijn.
En weet je, als je heel veel 'andere' mensen bij elkaar zet, dan lijkt alles toch ineens weer héél gewoon!
Dit boek neemt je mee naar die bijzondere plek.
Waar 'anders' heel gewoon is!

"Voorzichtig keek hij eens om zich heen. Dat zag er niet goed uit. Er was iets vreselijks mis. Zijn linkervoorpoot voelde hij wel, maar hij zag hem niet"

"Wist je dat flamingo's meestal maar één ei leggen en dat roggen niet van roggenbrood gemaakt zijn?!"

Fragmenten uit: Raar is zo gek nog niet

Rare vogels

Joris is 'onderwerp' geweest van illustrator Colinde van Dal voor haar afstudeerproject aan de Kunstacademie.
Dat resulteerde in dit, in beperkte oplage, verschenen boek.

"Ik noem mijn zoon altijd 'raar'.
Niet iedereen begrijpt dat.
Wij zijn niet zo moeilijk.
Ons leven is dat af en toe wel.
Het leven met een zorgintensief kind, met een 'rare vogel'is niet altijd even gemakkelijk.
IK heb er één in huis.
Zo'n rare vogel.
En daarover gaat dit boek".

"Zo'n opmerking die je hoort, dan niet kan geloven en als je dan die vragende ogen ziet snap je dat de vraag toch écht gesteld werd: Hij kan écht niet normaal doen hè?
Ik was even stil"

Fragmenten uit: Rare vogels.

Iedereen zegt dat ik mag huilen. Over dood, verdriet, gevoelens en wat je kunt doen.

Dit is een boek over dood, verdriet, gevoelens en wat je kunt doen.
Een kleurrijk lees-, troost-, en doe-boek voor jonge kinderen die te maken krijgen met de dood
In dit boek kom je dingen tegen die je misschien herkent, die je ook zo voelt of die je ook zou willen doen, of die je nog niet meegemaakt hebt.
Misschien helpt dit boek je een beetje om de weg te vinden in alle emoties.


"Het belangrijkste is dat je mag doen wat jij wilt. Huilen, lachen, stil zijn , druk worden, praten of juist zwijgen. Niet is gek en alles mag.
Maar zelfs als alles mag is het nog moeilijk!"

"Dood is niet zo doodgewoon. Aan welke woorden denk jij als je denkt aan het woord dood?"

Fragmenten uit: Iedereen zegt dat ik mag huilen